Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις τους φόβους σου, κάνε το βήμα και ζήσε!
Γράφει η Ανθούλα Αλεξιάδου
Κάθε φορά που εσύ ,εγώ και ο καθένας μας λέμε τη λέξη «ποτέ», το σύμπαν κάθεται με ένα κουβά ποπ κορν και παρακολουθεί σαν αρπακτικό την κάθε μας κίνηση , μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να έρθει να γραπώσει με τα νύχια του εκείνο το σκληρό ‘’ποτέ‘’, που κάποτε ξεστόμισες και να το πετάξει τόσο μακρυά ,πέρα από τους φραγμούς , πέρα από τα όρια ,πέρα από τα ‘’πρέπει’’. Τότε το σύμπαν γελάει δυνατά και σου αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως δε ξέρεις η ζωή τι θα σου φέρει, δεν μπορείς να γνωρίζεις πόσα παράλογα ακόμα έχεις να ζήσεις και πόσα ακόμα σε περιμένουν έξω από την πόρτα, για να τα κατακτήσεις! Μην αναλώνεσαι λοιπόν, σε αστεία ταμπού και ψεύτικες ‘’υποσχέσεις του ποτέ’’, ζήσε !
Αυτά είναι τα λεγόμενα παιχνίδια της μοίρας ,άλλα μας αρέσουν κι άλλα όχι, όμως σίγουρα δε διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι αν θα παίξουμε. Ένα μαγικό ,τεράστιο χέρι μας τραβάει και μας κατευθύνει, μας πηγαίνει εκεί που η έλξη είναι μοιραία και κάθε εξέλιξη αναπόφευκτη. Η μοίρα είναι αυτή που σε ξεγελάει και σου ρίχνει μια σπρωξία και φτάνεις αμέσως σε εκείνο που με τόση μαεστρία τόσα χρόνια απέφευγες, σε εκείνο που έτρεμαν τα πόδια σου να βαδίσεις, στο μαγικό εκείνο κάλεσμα των Σειρήνων που έκλεινες επιδεικτικά τα αυτιά σου τόσα χρόνια.
Παράξενο πράγμα η μοίρα , ταλαιπωρεί και τους πιο «καθώς πρέπει», αυτούς που έχουν τη ζωή τους σε τάξη ή τουλάχιστον νομίζουν πως την έχουν , τους ‘’υπεράνω κάθε υποψίας ‘’και τους ‘’φρουρούς της ηθικής’’. Δεν υπάρχει λογική , δεν σκέφτεσαι , δεν ακούς και δε βλέπεις, όταν αυτό το μοιραίο σου χτυπάει την πόρτα. Ξεπερνάς φραγμούς, εμπόδια , τον ίδιο σου τον εαυτό , πας ευθεία στο γκρεμό και οραματίζεσαι λιβάδια με χρωματιστές τουλίπες και μονόκερους.
Θα σου φανεί γελοίο, μα μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις κοντά στον εαυτό σου, στα θέλω και στη φαντασία σου. Να ξεπερνάς τα όρια σου, και κάθε τυχόν εμπόδιο, για να σε μαθαίνεις καλύτερα. Να κλείνεις τα μάτια και να πηγαίνεις εκεί που η ζωή σε οδηγεί και όταν τα ανοίξεις ο φόβος σου να στέκεται ατρόμητος μπροστά στο επόμενο στενό και δύσβατο δρομάκι που έχεις να διανύσεις. Μην τον φοβάσαι το φόβο σου!
Κάθε επόμενη φορά να τον πλησιάζεις περισσότερο και να τον κοιτάς κατάματα, μέχρι να φοβηθεί και να φανερώσει μια ακόμα σου επιθυμία. Γιατί, οι φόβοι μας είναι τις περισσότερες φορές οι πιο βαθιές μας επιθυμίες, οτιδήποτε δεν θα μπορούσαμε να φανερώσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό! Να τους αγαπάς τους φόβους σου και να τους αγκαλιάζεις όσο πιο σφιχτά μπορείς! Κάθε φορά που βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από το φόβο σου και αυτός παραμονεύει, ώστε να σε τρομάξει, γιατρεύεις τη ψυχή σου και μαθαίνεις τις επιθυμίες σου…Την επόμενη φορά που θα τον συναντήσεις κάνε το βήμα και ζήσε!
Επιμέλεια : Ανθούλα Αλεξιάδου
