Γράφει η Δήμητρα Σμπιλή
Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν όταν θυμώνουν;
Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές φωνάζουμε δυνατά και όταν μιλάμε και όταν θυμώνουμε σαν να έχουν πρόβλημα τα αυτιά μας. Και ασυναίσθητα όσο θυμώνουμε τόσο πιο δυνατά φωνάζουμε και ας είμαστε πολύ κοντά. Νομίζουμε ότι δεν μας ακούει ο άλλος και ότι θα μας καταλάβει καλύτερα η θα έχουμε το …πάνω χέρι… Στην πραγματικότητα όμως είναι οι καρδιές μας απομακρυσμένες και δεν ακούνε. Οι ερωτευμένοι μιλούν χαμηλόφωνα με τρυφερότητα γιατί οι καρδιές είναι πολύ κοντά και όσο πλησιάζουν πιο κοντά τόσο χαμηλώνουν οι φωνές και γίνονται ψίθυροι και κάποια στιγμή σωπαίνουν και μιλούν μόνο οι καρδιές με ένα μόνο κοίταγμα. Τι κρίμα να αφήνουμε τις καρδιές μας να απομακρύνονται!!!
Και να λέμε λόγια που πληγώνουν! Γιατί αγαπάμε εγωιστικά, αχόρταγα, υπεροπτικά, καταστρέφοντας ότι ωραίο μας δίνει η ζωή. Πέφτει το μαύρο σκοτάδι στα μάτια μας και δεν βλέπουμε τίποτε. Το να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας και να διεκδικούμε ότι μας ανήκει μέσα σε όρια, είναι θέμα επιβίωσης και θεωρείται υγιής μορφή εγωισμού. Όμως όταν δεν βλέπουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων συμπεριφερόμαστε αυταρχικά γινόμαστε σκληροί και έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους προκαλούμε ενοχικά συναισθήματα με μόνο στόχο την προσοχή των άλλων.
Αυτός ο εγωισμός γίνεται παθολογικός. Κάθε μας κίνηση πάει πλάι με την ανασφάλεια την ζήλια, τον ανταγωνισμό. Και την φυγή μας στις οποίες δυσκολίες μας παρουσιάζονται. Γι αυτό και τον εγωιστή πάντα τον συγχωρούμε γιατί δεν υπάρχει ελπίδα θεραπείας.
Τι όμορφο θα ταν να μπορούσαμε όλοι να μιλάμε και να επικοινωνούμε σαν τους ερωτευμένους!!!…Να μιλούν οι καρδιές μας. Θα έλειπε τότε ο θυμός και δεν θα χρειαζόταν να φωνάζουμε δυνατά για να μας ακούσουν. Θα ακούγαμε μόνο τους χτύπους της, αυτή την υπέροχη μουσική που φανερώνει ότι είμαστε ζωντανοί υπάρχουμε και απολαμβάνουμε αυτό που μας χάρισε απλόχερα ο ΘΕΟΣ…. ΤΗΝ ΖΩΉ.
Eπιμέλεια : Δήμητρα Σμπιλή
