Mην προσπαθείς να με αλλάξεις, αποδέξου με όπως είμαι ή κοίτα με όπως φεύγω…

Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι ενώ απαιτούν να τούς λες την αλήθεια, μόλις το κάνεις εκνευρίζονται και αρχίζουν να σε αντιπαθούν

Αγάπησε τον εαυτό μου όπως είναι, ελεύθερος, κάποιες φορές ακατάστατος, αυθάδης και μερικές φορές χαοτικός, ατελής και πάντα εξαιρετικός. Μην μου ζητάς να συμπεριφέρομαι σωστά, να υποτάσσομαι ή να κάνω ησυχία. Μην προσπαθείς να με αλλάξεις. Ας μην ονειρευτούμε ένα παραμύθι αγάπης αλλά επίσης ας μην σβήσουμε αυτές τις λεπτομέρειες που μας κάνουν και τους δύο μοναδικούς. Αν το θες με αυτόν τον τρόπο καλύτερα να με αφήσεις να φύγω, να με αφήσεις να επιστρέψω στον κόσμο μου, στη ροή του ποταμού μου, στην θρεπτική μοναξιά μου, στις ρίζες μου.

Tο πως να μάθεις τον εαυτό κάποιου είναι ξεκάθαρο πως ένα τέτοιο έργο δεν είναι εύκολο. Το να βυθίσουμε τον εαυτό μας στον ωκεανό των ανασφαλειών, των φόβων, των ανησυχιών, των αρετών και των ατελειών απαιτεί ένα πολύ ικανό άτομο που είναι όχι μόνο υπομονετικό αλλά και γενναίο.

Κάποιος πρέπει να γνωρίζει τον εαυτό του. Αν αυτό δεν χρησιμεύσει στην ανακάλυψη της αλήθειας, εξυπηρετεί τουλάχιστον ως κανόνας της ζωής και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο.

Ωστόσο υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι πολύτιμα και ορίζουν τον εαυτό σας, όπως το να αναζητάτε ιδιωτικά μέρη και αυτογνωσία ώστε να μείνετε αληθινοί στον εαυτό σας. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούμε να καθιερώσουμε δυνατούς κοινωνικούς δεσμούς και να δημιουργήσουμε μια ζωή με ειλικρίνεια και αξία, στην οποία η συμπεριφορά και οι σκέψεις μας είναι οι ίδιες.

Πολύ πιθανόν στο παρελθόν να συμπεριφερόσασταν όπως έπρεπε και να χειραγωγούσασταν εύκολα… Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν σε ένα τέτοιο σημείο επειδή έτσι εκπαιδευτήκαμε, γιατί οι άλλοι μας ήθελαν με αυτόν τον τρόπο. Εξαιτίας αυτού, φυσικά ήταν πιο εύκολο να μας αντιμετωπίσουν και να μας ελέγξουν. Ήμασταν καλοί στο να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας στα γρανάζια της κοινωνίας όπου συχνά το να έχεις την δική σου φωνή είναι πολύ τολμηρό.

Όλα αυτά μας κάνουν να έχουμε φόβο ή κάποιο δισταγμό στο να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό. Για αυτόν το λόγο και παρόλο που είχαμε ξεκάθαρο πως αυτές οι σκέψεις, φωνές και συναισθήματα είναι ουσιώδεις για την ευεξία μας, λέγαμε στον εαυτό μας «Όχι, είναι καλύτερο να μην με δουν, να μην με ακούσουν, πως δεν ξεχωρίζω πολύ.» Πρέπει να απορριφτούμε από τους άλλους, πρέπει να αντιμιλήσουμε στους άλλους, να πληγώσουμε τα συναισθήματα τους, να σπάσουμε το καλούπι στο οποίο μας έχουν αναγκάσει να μπούμε…

Ωστόσο, που είναι η εικόνα του εαυτού μας ή η ταυτότητά μας τώρα; είναι σε σύγκρουση. Γινόμαστε ο δικός μας χειρότερος συναισθηματικός εχθρός όταν δεν είμαστε ικανοί να εφαρμόσουμε μια υγιή αυθεντικότητα. Γινόμαστε θύματα της δικής μας αφέλειας σκεπτόμενοι πως με το να είμαστε αυθεντικοί θα προκαλέσουμε κακό στους γύρω μας, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ας δείξουμε τον εαυτό μας στον κόσμο έτσι όπως είμαστε, το πως σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε δεν είναι μια επιθετική πράξη. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ορίσουμε όρια και να δημιουργήσουμε χώρους που είναι περισσότερο ειλικρινείς, υγιείς και σεβαστοί.

Ο Αριστοτέλης κάποτε είπε πως η πιο υγιής αυθεντικότητα πρέπει να προέρχεται από αυτό που αποκαλούμε «χρυσή τομή», όπου το να είμαστε ειλικρινείς δεν προκαλεί κακό ή απόρριψη αν είμαστε αληθινά ειλικρινείς.

Συμπερασματικά, έτσι όπως βλέπουμε την σχέση με τον σύντροφό μας θα πρέπει να είμαστε ικανοί να εφαρμόσουμε μια ισορροπημένη αυθεντικότητα όπου η ειλικρίνεια εκφράζεται με σεβασμό, ελευθερία μαζί με την συμβίωση, την αυτοεκτίμηση και την ανάπτυξη της σχέσης. Στην πράξη, έχει να κάνει με κάτι που θα πρέπει να εφαρμόσουμε σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, που σημαίνει ότι δεν συμπεριφερόμαστε σωστά ούτε υποτασσόμαστε , είμαστε εξαιρετικοί με χαρακτήρα μοναδικό και φυσικά φοβερό.