Ξαφνικά ένας κατασκευασμένος (για να μην ξεχνιόμαστε) ιός, έκανε έναν ολόκληρο πλανήτη να μπει σε καραντίνα. Και σε κατάθλιψη.

Και αυτό είναι πλέον επίσημο. 2 στους 10 ανθρώπους σε 40 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, εμφάνισαν κατάθλιψη με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχω όμως μια ένσταση. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο.

Κι ας βοηθάει ο ήλιος και η θάλασσα για το αντίθετο. Βλέπεις, η Ελλάδα από το 2010 και μετά βίωσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στη μεταπολεμική Ιστορία της. Είδε ζωές να καταστρέφονται μαζί με τις περιουσίες. Οικογένειες να διαλύονται. Ανθρώπους να πηδάνε από τα μπαλκόνια.

Οι Έλληνες παλεύουμε από το 2010 με τα κύματα… Και πριν προλάβουμε να πούμε Δόξα Σοι ο Θεός, πήγαμε ξανά στο Βοήθα Παναγιά… Εδώ λοιπόν το 2 στους 10 μου μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. Και το βλέπω γύρω. Ίσως να το βλέπω και εντός μου. Ή να το βλέπουν οι άλλοι σε μένα… Είναι όμως φανερό σχεδόν παντού. Ο κόσμος δεν γελάει πια.

Ούτε καν χαμογελάει. Εδώ κι ενάμιση χρόνο ο φόβος μην χάσουμε τη δουλειά μας, αντικαταστάθηκε από το φόβο μην χάσουμε τη ζωή μας… Όχι ότι οι δουλειές πήγαν καλά. Τα διαζύγια εκτοξεύτηκαν. Μεγεθυντικός φακός η όλη φάση στα προβλήματα. Άσε που έγινε το σπίτι φυλακή.

Ακόμη και στον Παράδεισο να σε φυλακίσουν, φυλακή θα τον βλέπεις…

Δεν βγαίναμε έξω. Και τώρα που βγαίνουμε στις 12.30 πμ γίνεται η άμαξα κολοκύθα… Τρέχεις για να προλάβεις!

Δεν αγκαλιάζουμε, δεν φιλάμε, δεν αγγίζουμε… Ούτε τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Φοβόμαστε…

Άκου όμως. Όλο αυτό θα περάσει. Περνάει.

Και είναι τώρα που πρέπει να φανούμε δυνατοί. Κυρίως να φανούμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Είναι η ώρα του «αγαπάτε αλλήλους».

Η πιο σοφή κουβέντα που έχει ακουστεί ποτέ. Και η πιο χρήσιμη. Ξεκινάτε…