Θεατρικό κείμενο, «τραγικωμωδία» ως προς την ειδολογική του ταυτότητα, μεταφερόμενο στο κινηματογράφο. Πρόκειται για τις ζωές δυο ανθρώπων που βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση όπου μέσα από μια νέα σκηνική γλώσσα εικονοπλασίας με εντάσεις, υφέσεις, κορυφώσεις και επαναλήψεις εστιάζονται οντολογικά και υπαρξιακά προβλήματα για την ζωή, τον έρωτα, την επικοινωνία σε ένα πλάνο απελπισίας, επιθετικότητας και ψευδαισθήσεων χωρίς λύσεις αλλά σε αδιέξοδα.
Το σατυρικό και σαρκαστικό ύφος ξεπηδά από την ανασφάλεια και την απογοήτευση μιας ζωής γεμάτο απώλειες ιδανικών. Οι λέξεις με την επανάληψη και τη ανέκφραστη εκφορά χάνουν το νόημα τους και προσεγγίζουν την φύση του ήχου αντί του λόγου. Η έλλειψη συναισθήματος θέτουν υπο αμφισβήτησης τις δυνατότητες της γλώσσας να σημαίνει, να συλλάβει την ουσία, ο πεσιμισμός, η φθορά, ο εγκλωβισμός και φόβος κυριαρχούν.
Το κείμενο βασίζεται στην φαντασία και το όνειρο αλλά όχι με τον τρόπο του συμβολικού αλλά μάλλον του εφιάλτη και των παραισθήσεων των ψυχοπαθών. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά ένα θεατρικό έργο που έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, αλλά μάλλον μια εντελώς κινηματογραφική εμπειρία!
