Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα είναι μια περίοδος που διδάσκεται στα σχολικά μας βιβλία, μέσα σε ελάχιστες αράδες.
Παρ όλο που είναι σε χρονική διάρκεια εφάμιλλη της Τουρκοκρατίας γνωρίζουμε ελάχιστα για την πολυπλοκότητα και τις ιδιαιτερότητες της.
Διήρκεσε απο πριν την Δ’ σταυροφορία καθώς μια ,μια οι ελλαδικές επαρχίες έπεφταν στα χέρια των μεγάλων τζακιών ή μάλλον καλύτερα των τζακιών που έπαιρναν τ «αποφάγια» των μεγάλων τζακιών.
Ετσι ,επαρχίες που αν και δεν ηταν προσοδοφόρες περνούσαν στα χέρια Φραγκικων οικογενειών, μόνο και μόνο για να καλύψουν την φιλοδοξία τους να γίνουν άρχοντες αρχαίων,ιστορικών τόπων και να προσθέσουν ενα ακόμα τοπωνύμιο στο μακρύ όνομά τους.
Κάποια νησιά,και τα λιμάνια τους,η Κρήτη και στρατηγικά σημεία του Ελληνικού κορμού έδιναν έσοδα στους Λατίνους φεουδάρχες,αλλά οι περισσότερες περιοχές ήταν πάμπτωχες όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί.
Όπου φτωχός κι μοίρα του λοιπόν…ειχαν εκτός απ την πείνα ,να αντιμετωπίσουν και τις επιδρομές-λεηλασίες των ένοπλων του τοπικού Φράγκου άρχοντα στους ίδιους τους υπηκόους !
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως βγήκε η έκφραση:
Μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε.
Οι Φράγκοι, λοιπόν, που είχαν υποδουλώσει την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στους κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τούς βάφτισαν «Σκυλόφραγκους». Ό,τι είχαν και δεν είχαν, τούς το έπαιρναν, κυρίως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που τούς ήταν απαραίτητο για να φτιάχνουν ψωμί. Κάποτε σ’ ένα χωριουδάκι της Πάτρας μπήκαν μερικοί στρατιώτες σ’ ένα μύλο και απαίτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα τού πλήρωναν τ’ αλεστικά. Ο μυλωνάς ονομαζόταν Γιάννης Ζήσιμος, κι ήταν γνωστός για την παλικαριά του και την εξυπνάδα του. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να τού αρπάξουν το βιος του με το έτσι το θέλω, φούντωσε ολόκληρος. Συγκρατήθηκε, όμως, και δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορεί μόνος του ν’ αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι. Οι στρατιώτες τού είπαν τότε ότι θα τον βοηθούσαν αυτοί. Ο Ζήσιμος τούς πέρασε στον μύλο και τούς είπε δήθεν ευγενικά:
«Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε».Ύστερα τούς κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο. Εκεί τούς έκαψε όλους σαν ποντίκια κι αυτός εξαφανίστηκε.Από τότε έμεινε ο λόγος σαν παροιμιώδης έκφραση, αν και σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως το πρώτο μισό της φράσης (μπάτε σκύλοι) για να δηλώσει το «ξέφραγο αμπέλι» όπως μας ειχαν τοτε οι Δυτικοί.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται όμως και η Ελλάδα λεηλατήθηκε και μεταγενέστερα και παρ ολο τους αιώνες που πέρασαν εξακολουθεί να γίνεται βορά στους επιτήδειους ,με πρώτους υπεύθυνους εμάς.
