Ο Αναστάσιος Παγιούλας εκτός από πολύ καλός ποδοσφαιριστής ξεχωρίζει γιά το ήθος του τήν ακεραιότητα του χαρακτήρα και το πάθος του γιά τό ποδόσφαιρο. Πολύ αγαπητός στην κοινωνία τής Έδεσσας και «χαζομπαμπάς»αφου πρόσφατα απέκτησαν μία απίθανη κορούλα .
Γεννήθηκε στήν Έδεσσα στίς 28/11/1981 καί από πολύ μικρός έδειξε την κλίση του στο ποδόσφαιρο.
Δέχθηκε με χαρά τήν πρόσκληση από το site μας καί μίλησε γιά τήν ποδοσφαιρική του καριέρα καί ανθρώπους πού στάθηκαν σταθμός στην ζωή του.
«Ξεκίνησα σε ηλικία 7 ετών στην ακαδημία του εδεσσαικου αργότερα και μετά την διάλυση της Ακαδημίας συνέχισα στην ελπίδα στα 14 πήγα με μορφή δανεισμού στο κλεισωχορι που εκεί γνώρισα τον Ιάκωβο Παπαδόπουλο (Τζακ) και δεν σου κρύβω ότι ήταν ο ποδοσφαιρικος μου πατέρας έμαθα πολλά από αυτόν για τον τρόπο κυρίως που πρέπει να σκέφτομαι το ποδόσφαιρο……..
Αργότερα αφού γύρισα στην ελπίδα και είχα λιγοστά παιχνίδια μου δόθηκε η ευκαιρία λόγο κυρίως τον σπουδών να συνεχίσω την ιστορική ομάδα του πας Φλώρινας για περίπου 5 έτη και με συμμετοχές με την ομάδα και στην τότε δ εθνική μια ομάδα που πραγματικά αγάπησα συνεχίζω να την παρακολουθώ και να μαθαίνω νέα της από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ελπίζω να βρεθεί κάποτε εκεί που αξίζει και εύχομαι η αρχή να γίνει από φέτος αφού στο τιμόνι της θα έχει τον Ηλία Σολακι από ότι έμαθα μετά επέστρεψα για τον Ηρακλή Έδεσσας με προπονητή τον Αντώνη Σαμπουτζή και μαζί και τον Πελοπίδα Παπαγεωργίου ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα για αυτό που κατάφεραν να κάνουν την περίοδο εκείνη την δεύτερη χρονιά που ήταν και η καλύτερη της αυνεργαστηκα με τους τότε πιτσιρικάδες Ουζουνη Γιάννη Τσουμαγκα Τάσο, Ακριτιδη Νώντα ,Πουπη Βασίλη και πολλά ακόμα παιδιά αργότερα ήρθε η πρόκληση του Αρη Προφήτη Ηλία που καταφέραμε και τις δύο χρονιές να πάμε σε αγώνες μπαράζ για άνοδο αξέχαστες στιγμές ευχαριστώ πραγματικά που είχα γίνει μέλος εκείνης της οικογένειας και γνώρισα δύο πολύ καλούς ανθρώπους αλλά και προπονητές τον Γιάννη Κουρογιεοργακι και τον Νίκο Αντωνα……..
Αργότερα επιστροφή στην Ελπίδα και μετά το όνειρο κάθε παιδιού που πρόλαβε τον Εδεσσαικο στα μεγαλεία του να φορέσω και να μπορέσω να αγωνιστώ με την φανέλα της ομάδας πραγματικά το να μπαινεις στα αποδυτήρια αυτής της ομάδας είναι κάτι που δεν υπάρχει λέξη να το περιγράψει δυστυχώς αυτό κράτησε μόνο 6 μήνες κυρίως ψυχολογικών λόγων όταν βλέπεις μια άρρωστη κατάσταση να επικρατεί κοιτάς την ψυχική σου ηρεμία μακάρι να μπορούσα να ήμουν ηλικιακά μικρότερος και να μου δινόταν ευκαιρία να ξανά παίξω σε αυτήν την ομάδα.
Αργότερα άλλη μια επιστροφή στην καινούργια πλέον Ελπίδα Έδεσσας μετά την διάλυση της και εδώ εγώ προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον εκφραστή και έναν αξιόλογο άνθρωπο τον Λεωνίδα Τούσια που είχε την τρέλα να το κάνει και το σωματείο υπάρχει και σήμερα……..
Φέτος θετικό είναι που συνεχίζουμε με τον ίδιο προπονητή τον Πέτρο Πεχλιβάνη εναν αξιόλογο άνθρωπο και κυρίως η ομάδα συνεχίζει με τον ίδιο κορμό παιχτών μαζί με την παρουσία κάποιων νέων ποδοσφαιριστων που όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα σύνολο που θα παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο στον κόσμο που θα μας παρακολουθεί να βοηθήσουμε την ομάδα και εμείς μέσα από την βοήθεια αυτή να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι»…………
