Ένας χρόνος πέρασε από εκείνη τη μέρα που ήρθες στα Γιάννενα για να με συνοδεύσεις έως γιατρός στη Θεσσαλονίκη μέσα στο ασθενοφόρο . Το νοσοκομείο δεν είχε γιατρό να με συνοδέψει, αλλά εσύ ήσουν εκεί – χωρίς ερωτήσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Θυμάμαι πόσο ήρεμος φαινόσουν… μου μιλούσες με σιγουριά, με καθησύχαζες, μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά. Και τότε δεν ήξερα ότι μου έλεγες ψέματα – όχι από αδιαφορία, αλλά από αγάπη.
Για να μην φοβηθώ. Για να μείνω ήρεμος.
Αυτά δεν ξεχνιούνται.
Σ’ ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου με τον τρόπο που μόνο εσύ μπορούσες. ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΟΝΤΣΟΣ
